Bengkel Ngarang Sunda
Mugia anjeun nampi, ieu serat nu eusina pangebrehan eusi ati, gerentes nu ngajorojoy tina sanubari.

Mugia anjeun nampi, sagala rupi kakirang ieu diri.

Teu karaos jungjunan, tos wuwulanan urang silih cantelkeun hate, pautkeun angen, silih ebrehkeun eusi ati. Tangtos urang duaan ge pada pada apal, pada pada uninga, yen asih urang, tresna urang saestuna kaluar tina nu samistina.

Diri urang jungjunan, geus aya nu mibanda. Ari umur tunggang gunung, angen -  angen pecad sawed, eta panginten babasan nu meneran kangge urang. Teu nyalahan jungjunan, urang duaan, tos teu ngemutkeun deui kana lalampahan.  

Tapi, dalah dikumaha, geningan, hate mah teu tiasa di bobodo, angen teu tiasa diakalan.

Munggaran tepang, anjeun sababaraha kali maledog ku imut, ngalungkeun teuteup. Endah jungjunan … kiwari ge aya keneh na lelembutan.

Sakedik ge teu nyangki, yen lalakon urang bakal manjang. Teu nyangka sacongo buuk, dugi ka kitu gening lalampahan urang. Nanging, moal bade ngaraos hendeueul, teu, teu pisan pisan abdi ngaraos hanjelu, malih ngaraos bagja kamanyangan. 

Naon atuh nya nu kedah diserat didieu, da gening, imut anjeun nu micangcam, soca anjeun nu ngabongroy, ngajantenkeun diri abdi teu walakaya, kagembang ku jungjunan.

Kemis, pasisiang, emut keneh jungjunan? urang duaan aya di hiji kamar. Duh, seungitna rohangan, aya keneh dina implengan, malati, enya malati nu ngahibaran, ngahibaran urang duaan.

Laksana panganten anyar urang duaan silih udar rasa kasono, silih ebrehkeun rasa kacinta. Rasa nu salami ieu ngagalura, nu sumarambah dina unggal paguneman urang.

Kemis, enya kemis, di hiji kamar, aya lalampahan antara urang nu sapanjang yuswa panginten moal dugi ka ilang tina emutan.

Kasawang keneh jungjunan, waktos harita paduduaan nyiar tanjakan, silih kaleng na teteclean. Panto kamar dibuka, bray, kabungah datang sapada harita.Teu nyangka impenan teh seja tinekanan.

Mugia anjeun nampi, jungjunan, sagala rupi kakirang ieu diri. 



~ Sofy Krismawati~
Label: edit post
0 Responses

Posting Komentar