(Carpon Iwan
M. Ridwan : Galura edisi I Agustus 2012)
Kolam renang téh asa panas pisan. Ngahéab lir nu ngahaja
ngaléob awak sadirieun. Ngebul. Kawas cai rérob dina keletikan. Padahal wanci
geus ampir manjing ka tengah peuting. Méga ngambang. Langit angkeub balas ti
soré kénéh hujan masih miripis. Tapi teu ieuh bisa ngarerepkeun kapanas cai
Cipanas. Kapanas haté nu masih kénéh humapur. Kari-kari ayeuna kabaseuhan.
Bunyanyahan. Mun mah dina beungeut-beungeut cai teu rapang nu garuyang, meureun
peuting téh beuki jempling. Kabuktianana najan loba jalma, sakuriling bungking
lir nu disirep ibun parabun. Nu ngaromong ukur tina haté kana haté. Unggal basa
nu kaluar mapay ngaliwatan seuseukeut paneuteup. Ketug jajantung. Jeung
tingsariakna getih nu ngamalir jeroeun daging. Anjeun nu aya dihareupeun
paneuteup geus lain-lainna. Geter jajantung nu dagdigdug jeroeun dada dina cai
panas, lain geter nu baheula kaluar tina kadeudeuh. Lain geter nu salalawasna
nyumangetan kahirupan. Lain geter kanyaah. Teu mawa kalugina. Teu teusing. Teu ieuh
bisa nyurahan geter kawas basa urang silih teuteup jero kamar. Ngararasakeun
ketug jajantung sabada urang ngangon kasono. Dina beungeut cai kolam
renang urang ukur jadi kamelang cinta. Ukur jadi cai panas Cipanas.
Dina beungeut cai panas urang pada-pada ngangon lalakon
sewang-sewangan. Lalakon anu sarua. Lalakon anu kungsi kaalaman. Nineung kana
sagala rupa nu kungsi dipilampah. Ngaguar deui panineungan dina batin nu masih
kénéh sarua boga geter katrésna. Mapayan sagalana. Ti mimiti ngangon kasono,
ngumbar cimata tug tepika suka-suka tingcakakak nyeungseurikeun film kartun.
Urang kungsi ka Lémbang. Hujujanan. Balikna mawa susu
murni kabeuki anjeun. Kabulusan. Ngadarégdég. Balik ka kontrakan anjeun ngajak
sosonoan. Majar keur ngusir katiris nu masih kénéh nangkod sapanjang jalan
tepika harita. Enya. Geter kaasih téh harita mah parna pisan. Nyongkab. Keur
meumeujeuhna ngagulidag caah. Umpal-umpalan. Taya saurang ogé nu bisa
ngahalang-halang najan kuring apal sorangan kumaha lalakon anjeun mangsa ka
tukang. Cenah, enya ceuk anjeun. Anjeun mah lain lalaki satia ka hiji wanoja.
Di ditu di dieu teu weléh ngait kana sakutri ati wanoja. Mun mah diparengkeun
tepung deui jeung nu dirasa leuwih sagalana, anjeun pasti kabongroy deui bari
jeung tara kebat ninggalkeun nu tiheula. Rikip anjeun mah. Nu itu diogo nu ieu
dinangna-néngné. Waktu nu ngan ukur dua puluh opat jam téh teu ieuh dipaké
kamelang pikeun ngabagi-bagina. Mun mah isuk-isuk kudu kanu maké tiung, nya bagéan
peuting keur anu rebonding.
Cenah pasipatan hiji-hiji wanoja téh taya nu saruwa. Mun
anu panonna mencenul bari jeung teuteupna sieup. Nu kitu téh lungguh tutut.
Loba kahayangna. Loba impianana. Tapi gampang diperuhkeunana. Ku cara diogo
jeung diayonan sagala kahayangna. Kitu cara nalukeunana. Anu sipit bari irungna
mancung, cenah éta nu rada hésé mah ditalukeunana. Rada intropért. Hésé muka
rusiah dirina ka batur. Mun mah ditanya ngeunaan pribadina sok inggis pikeun
ngajawab saujratna. Pasti waé aya nu didindingkelir disindang siloka tepika
ahirna teu bisa kaungkab pijawabeunana.
Enya ceuk anjeun éta téh. Meureun. Geuning anjeun mah sok
karajinan macaan beungeut batur, bari jeung boa bener boa henteu.
Mun mah harita urang pada-pada satuhu kana jangji pasisni
meureun geus lain kieu caritana. Mun mah harita kakuatan cinta urang ngabanding
jeung pengkuhna tihang gunung Cakrabuana nu maseuk kana jero bumi. Meureun asih
urang baris ngamalir kana muarana nu geus ditataharkeun. Kana sagara kadeudeuh
nu salalawasna ngagulidag taya kendatna.
Enya kuring nu salah mah.
Mun mah waktu bisa balik deui ka dalapan bulan katukang
kuring pasti ngawaro. Kuring pasti ngéléhan kawas biasana. Geuning
dihenteu-henteu gé sagala omongan akang téh aya benerna. Malahan loba kénéh
benerna tinimbang salah. Malah karasa pisan ku diri sorangan ayeuna mah. Éta
atuhda ceuk pangrasa mah ucapan-ucapan akang téh matak nurih kana ati. Ngageri.
Lian ti éta geuning kanyaah akang harita mah kawas anu ngurangan.
Beu. Geuning mun rék dibabandingkeun mah manéhna jeung
akang téh mémang jauh pisan bédana. Haatna. Perhatianana. Akang anu dirasa ku
abdi cuek bébék, kawas anu teu nyaah jeung perhatian, tapi geuning akang anu
paling ngarti kana kahayang kuring, kana eusi pikiran kuring. Mun mah kabéh
jalma euweuh nu apal kana kereteg haté kuring, akang mah surti sanajan kuring
teu balaka ogé.
Naha ieu nu disebutkeun jodo téh, Kang. Urang
reureujeungan aya kana lima taunna, ayeuna bet pasalingsingan. Urang lumampah
kana sagara cinta séwang-séwangan. Kuring lunta ka laut kidul sedeng akang ka
kalér mapay sagara. Muru lampah nu masih kénéh lampar tur tacan kaidrok naon
anu bakal disanghareupan. Kuring saminggu deui rék rapalan sedeng akang karék
dua minggu papacangan. Meureun ieu nu disebut jodo téh, Kang. Kawas kieu. Teu
disangka-sangka lalampahan urang baris ditungtungan ku kapeurih. Kapeurih urang
duaan. Taya saurang ogé nu apal. Kang. Di dieu di Cipanas, urang pada-pada muka
rusiah sewang-sewangan. Dibeungkeut asih nu teu bisa ngahiji. Ditalian ku
kacinta nu pada-pada ngaleupaskeun ranggeumanana.
***
"Bral geura miang jungjunan. Waktu nu baris disorang
tong dipimelang. Kaduhung nu geus kalarung ulah waé dipigandrung. Kahéman aya
dina diri urang. Kacinta aya dina satiap rénghap nu marengan. Geus cunduk kana
waktuna tali kaasih urang udar tina kanyataan. Mun mah diparengkeun rasa amis
dina sakolanding cai kahéman urang kudu ngamuara ka sagara séwang-séwangan,
hiji mangsa bakal datang mamanis rasa dina haté urang...." ceuk akang
ngaharéwos basa keclak cimata maseuhan kana lahunan.
Peuting teuing ku jempling. Tiris kawas nu ngahariring.
Nganteur lalakon urang. Marengan kasono nu lawas kapegat duriat kawalat. Geter
kahéman gumulung dina mumunggang peuting. Panasna cai panas marengan ngagolakna
haté urang nu pada-pada ngaleupaskeun kasono. Kaasih lir manggih kapeurih.
Bandung, 2012
