Kénging Anggi Novia Dewi
Kuring percaya, langit moal salawasna angkeub. Sabab hujan bakal ngaririncik luyu jeung wancina. Kuring ogé percaya, langit moal salawasna cangra. Sabab cahya panonpoé laun-laun bakal tilem luyu jeung wancina. Sabab kuring masih percaya, upama titik-titik cihujan kasorot cahya panonpoé, langit bakal beuki éndah katumbirian.
Handapeun langit nu kulawu, kuring kungsi ngabedahkeun cimata dina handapeun tetengger makam indung. Sora ceurik nu awong-awongan ngan awor dina jero dada, sabab nu ka luar mah ngan berebeyna cimata nu teu kaampeuh ngahiji jeung keclakna cihujan nu keur maseuhan.
Harita, kuring ngan wasa tungkul, menekung bari jiwa asa gorowong ku tatu nu taya wujudna. Lisan ngalafadkeun runtuyan dunga. Sedeng leungeun ngawurkeun kembang samoja. Ieu raga asa geus teu bisa ngararasakeun nanaon iwal ti mireng sora guludug nu neunggeulan mamaras.
Ti harita, kuring sok resep neuteup langit kulawu. Cumeluk nepi ka hujan cluk-clak. Sanajan hawa jadi tiis, tapi kuring laluasa pikeun ngumbar lamunan. Nyawang rupa-rupa kajadian nu geus karandapan nalika hujan marengan.
Nepi ka hujan ngagebrét, kuring sok resep nadahkeun dampal leungeun bari tanggah. Nampanan mangréwu keclak caina tuluy diranggeum sina merebey kana sela-sela réma. Lir nu sapagodos, cimata merebey tembres sésélékét niisan haté.
Ti harita, kuring gé sok resep mireng sora guludug. Beuki ngajelegur sorana, beuki neunggar karasana dina dada.
“Raini, hujan!” kitu haréwos angin tiis téh.
Leungeun kuring sok tuluy aya nu metot. Duka teuing rék dibawa ka mana. Ngan nu karasa awak jadi baseuh, getih asa teu ngamalir deui.
“Raini, hujan!” kitu saur Apa téh.
Awak kuring sok tuluy dipayungan, dituyun ka nu teu kahujanan. Sanggeus kuring disalin, Apa sok mangninyuhkeun cai éntéh amis. Laju nyarios perkara panti. Di luar, hujan masih ngagebrét mirig leunjeuran carita Apa. Kuring ngan wasa unggut, da biwir mah asa rapet.
Di panti téh bakal loba babaturan, bakal aya nu ngurus kuring, bakal aya ibu jeung bapa panti nu kanyaahna sarua, bakal aya ...
Teu kapireng, naon deui nu bakal aya di panti, saur Apa. Sabab nu leuwih kapireng téh sora haté nu nyebutkeun yén, “Di panti mah moal aya Apa, moal aya kanyaah Apa.”
Mimiti dianteurkeun ka panti ku Apa, dua kantong eusi pakéan jeung barang kuring lianna. Sanggeus cacarios jeung pibakaleun bapa panti, Apa ngambung embun-embunan kuring. Tuluy ngambung taar jeung damis. Taya nu dicarioskeun ka kuring mah, ngan tina kongkolak socana kuring bisa nyawang kalewang Apa nu taya hinggana.
Harita, langit gé pulas kulawu. Hayang teuing der ngagebrét hujan sing badag sangkan léngkah Apa ninggalkeun kuring di panti kahalang. Sangkan upama kuring ceurik nangkél ka Apa, teu katangén merebeyna cimata, ogé teu kapireng hingna sora ceurik.
Tapi hujan mimiti cluk-clak nalika Apa geus ninggalkeun kuring, nalika tonggong Apa geus leungit tina teuteupan kuring. Indung panti nyampeurkeun tuluy ngusapan tonggong, kuring ngan wasa tungkul bari nahan mangréwu cimata pihujaneun dina haté.
Ti harita kuring pisah jeung Apa. Ngarandapan cicing di panti. Unggal poé, nu ditutungguan iwal Apa. Sanajan aya bapa panti, sanajan enya sarua asihna, tapi geterna kana haté éstu béda.
Ti harita langit dina haté kuring gé kelirna kulawu. Sanajan dicangra-cangra ku sorot kaasih ti ibu jeung babaturan panti, tapi cangrana asa béda. Henteu béngras pisan. Kari nganti, hujan iraha clakna.
Apa! Iraha badé ka panti? Ceuk sora hate, galécok tumanya ka diri.
Hiji mangsa hujan ngeclak tuluy ngagebrét. Kuring balik ti sakola ka panti. Angin tiis ngaharéwos deui, “Raini, hujan!”
Haté kacida bungahna. Sabab kuring bisa merebeykeun cimata jeung teu éra nyorakeun hing ceurik. Gogorowokan ngangentraan Apa, patarik-tarik jeung sora guludug. Ngumbar lamunan, nyawang deui rupa-rupa kajadian nu geus karandapan nalika hujan marengan.
“Apa! Raini hoyong tepang!” Haté galécok jeung cihujan.
Leungeun kuring karasa aya nu metot. Duka teuing rék dibawa ka mana. Ngan nu karasa awak jadi baseuh. Getih asa teu ngamalir deui.
“Raini, hujan!” kitu saur bapa panti téh.
Awak kuring tuluy dipayungan, dituyun ka nu teu kahujanan. Sanggeus kuring disalin, ibu panti masihan cai haneut. Laju nyarios perkara Apa. Di luar, hujan masih ngagebrét mirig leunjeuran carita ibu panti. Kuring ngan wasa unggut, da biwir mah asa rapet.
Kedah sabar, ikhlas, tumarima kana takdir. Sing betah, aya ibu jeung bapa panti nu sayaga masihan kanyaah, aya ...
Teu kapireng, naon deui nu disaurkeun ku ibu panti. Sabab nu leuwih kapireng téh sora haté nu galécok cumarita, “Apa! Raini hoyong tepang!”
Isukna awak kuring harééng. Ibu panti siang wengi ngajaga kuring. Ngahuapan, masihan obat, jeung ngomprés kuring. Bapa panti ngusahakeun manggihkeun kuring jeung Apa.
Geus rada cageur, Apa ngalongok kuring di panti. Saharita langit haté kuring nu kulawu téh jadi cangra. Taya pihujaneun saeutik-eutik acan. Barang gok pasanggrok gé, kuring ngagabrug, tuluy ngeukeupan Apa. Neueulkeun sirah kana dada Apa. Karasa aya nu ngeclak kana embun-embunan, cisoca Apa. Karasana bungah kacida panggih deui jeung Apa.
Awak asa hararampang, nu rarieut téh jadi ngurangan. Komo basa Apa ngahuapan kuring buah arumanis, jiwa nu asa gorowong ku tatu nu taya wujudna téh asa kaubaran. Laun-laun hégar deui.
Apa kulem di panti sawengi. Haté reugreug kacida, sanajan teu mondok sakamer jeung Apa. Énjing-énjing pisan Apa angkat ti panti téh, panonpoé gé karék meleték.
Sanggeus cacarios jeung bapa panti, Apa ngambung embun-embunan kuring, tuluy ngambung taar jeung damis. Taya nu dicarioskeun ka kuring mah, ngan tina kongkolak socana kuring bisa nyawang kalewang Apa nu taya hinggana. Raray Apa kaciri rada kanyosna. Kuring ngan wasa unggut. Imut saeutik bari dina jero haté mah ngarakacak.
Harita, langit haté kuring nu cangra laun-laun jadi kulawu deui. Hayang teuing der hujan ngagebrét sing badag, sangkan léngkah Apa ninggalkeun kuring di panti jadi kahalang. Sangkan upama kuring ceurik nangkél ka Apa, teu katangén merebeyna cimata, ogé teu kapireng hingna sora ceurik.
Kuring pisah deui jeung Apa. Ngan haté teu lewang teuing, isuk jaganing géto kuring masih bisa papanggih deui jeung Apa. Teu kawas hayang panggih jeung Ambu nu geus mulang ka kalanggengan. Teu kawas babaturan kuring nu Ambu jeung Apana geus taya dikieuna.
Ayeuna mah mun hujan geus réngsé, kuring karék hayang nyawang langit. Hayang ngagambar raray Apa dina langit nu cangra tuluy diteundeun dina langit haté kuring. Komo mun aya katumbiri, kuring sok tuluy tanggah. Lir imut Apa, melengkungna katumbiri mapaés mamaras rasa.
Sababaraha minggu ti harita, kuring mimiti betah cicing di panti. Ibu, bapa, jeung babaturan panti mimiti karasa anteb kanyaahna. Cahya panonpoé mimiti meleték dina langit haté kuring. Haneutna mimiti sumarambah.
Teu lila langit haté kuring cangra téh, Apa ninggalkeun kuring ka kalanggengan. Kacida handeueul, sabab kuring dibéjaan sanggeus Apa dikurebkeun.
Handapeun langit nu kulawu, kuring ngabedahkeun deui cimata dina handapeun tetengger Apa. Sora ceurik nu awong-awongan ngan awor dina jero dada, sabab nu ka luar mah ngan berebeyna cimata nu teu kaampeuh ngahiji jeung keclakna cihujan nu keur maseuhan.
Harita, kuring ngan wasa tungkul, menekung bari jiwa asa gorowong ku tatu nu taya wujudna. Lisan ngalafadkeun runtuyan dunga. Sedeng leungeun ngawurkeun kembang samoja. Ieu raga asa geus teu bisa ngararasakeun nanaon iwal ti mireng sora guludug nu neunggeulan mamaras.
Kuring percaya, langit moal salawasna angkeub. Sabab hujan bakal ngaririncik luyu jeung wancina. Kuring ogé percaya, langit moal salawasna cangra. Sabab cahya panonpoé laun-laun bakal tilem luyu jeung wancina. Sabab kuring masih percaya, upama titik-titik cihujan kasorot cahya panonpoé, langit bakal beuki éndah katumbirian.
Di panti, éta katumbiri téh mimiti mapaésan langit haté kuring. ***
Baitii, 8 Oktober 2013
Kahatur utun inji
