puisi keur unaida
"saha unaida téh?" cenah.
sawatara jamla nanya kitu sual anjeun, unaida.
lain. anjeun teu kungsi nampik cinta kuring,
teu ngaraheutan haté ieu, teu deui nyasaak awak
nu ngebatkeun pipikiran huleng jentul
jiga nu kabarandungan ku maranéhna
kasaksian sapopoé
lain deui, anjeun teu ngalaman raket jeung kuring
paadu reujeung saban beurang atawa peuting
siga bulan reujeung méga, angin reujeung kalakay
"saha atuh unaida téh?"
"nu mana?"
teu penting saha unaida
hiji ngaran sukup boga hiji sawangan
unaida. anjeun. hiji wanoja anu ngalantarankeun
haté biluk kana rupa-rupa implengan
kana puisi. hiji mojang nu nyaangan hate,
nyaangan kahirupan. lain bulan, lain béntang, lain méga
tapi jomntara nu murbeng pangharepan
bandung, 7 méi 2006
(Sajak Sunda Munggaran ieu téh)
deudeuh
- unaida
neuteup anjeun dina kelemeng cahaya néon,
diharudum simbut panglamunan, panineungan kuring
muter ka saban mamangsaan. kuciwa. gumbira
atwa pancarobana kuciwa jeung gumbira
hiji-hiji carita nembongan dina bulu panon anjeun
sieup, ngajalan satapak mapay waruga
nembang wirahma, ngagaris paroman rasa
anjeun.
deudeuh.
nyangsaya dina kamelang. tatu nu jadi alatan
sakujur awak ngalungsar dina kanyaah balaréa
dina pamisah antara belegbeg peuting reujeung hiliwir angin
jempling. peureum anjeun mendem cangcaya
bandung, 23 januari 2007
Posting Komentar